Verjongen van bestuur is een uitdaging van formaat voor wandelverenigingen. In deze serie komen jonge bestuurders aan het woord om te vertellen waarom zij wel een bestuursfunctie ambiëren, maar ook waar ‘m de schoen wringt. Dit keer spraken we David de Ruiter (39), voorzitter van wandelsportvereniging Kinderdijk. “Ik doe het op mijn manier, de vorige voorzitter op zijn manier. Mensen verschillen en dat moet je waarderen.”
WSV Kinderdijk, in 1952 als bedrijfssportvereniging opgericht door scheepsbouwer J & K Smit, startte in een tijd dat het gebruikelijk was: wandelen in groepsverband. Het was een manier om medewerkers fit te houden en onderling een betere band te smeden. Een bedrijfssportvereniging is WSV Kinderdijk allang niet meer. Sterker, al jaren loopt niemand mee van de firma die inmiddels Royal IHC Holland heet. Van de 44 actieve leden heeft een enkeling er voorheen gewerkt, de meesten komen van buiten het bedrijf.
Jaarlijks organiseert de vereniging twee bekende tochten: de Molenwaardtocht en de Loetbostocht. “Die eerste trekt veruit de meeste deelnemers, ook van buiten de vereniging. Toch zeker 500 tot 600”, weet David de Ruiter. “Niet gek, want de wandeling -routes van 5 tot 50 kilometer- loopt door het bekende gebied met de molens in Kinderdijk. Veel deelnemers combineren de tocht met een bezoek aan dit culturele erfgoed. Het is een mooie training, ook voor de Nijmeegse Vierdaagse. De Loetbostocht trekt minder deelnemers maar nog altijd zo’n 300. Qua routing is deze tocht zeker niet minder aantrekkelijk, hij loopt dwars door de groene omgeving van Krimpenerwaard.”
David zit een relatief kleine vereniging voor. Maar dat staat ambities zeker niet in de weg. “We stimuleren onze leden altijd om, los van onze eigen tochten, mee te lopen met wandeltochten elders. Dan rijden we met eigen vervoer naar een locatie ergens in Nederland of België. Of we huren een bus. Acht tot tien keer per jaar, afhankelijk van het budget, gaan we met meer dan 30 lopers op pad. Dat maakt onze vereniging uniek. We zijn financieel best gezond -lidmaatschap bedraagt €10,00 per maand- maar alsnog moet je kritisch zijn op wat wel en wat niet kan. Je moet keuzes maken. Wat scheelt: we hebben geen eigen clubgebouw.”
De keuze om in het bestuur te stappen deed David vanuit zijn hart. “Ik was sowieso al geïnteresseerd in samenwerken, vergaderen, discussiëren en samen naar de beste oplossingen zoeken. Besturen moet je vooral leuk vinden.” Verantwoordelijkheid speelde een rol. “Want ik besefte ook wel dat iemand zijn vinger moest opsteken toen de vorige voorzitter aangaf het welletjes te vinden. Als niemand dat zou doen zou de vereniging zomaar kunnen verdwijnen. Dat wilde ik niet, niet voor anderen, niet voor mezelf.”
De vorige voorzitter, die al jaren in functie was, liet dus doorschemeren dat hij plaats wilde maken voor een opvolger. Hij was het die David overtuigde maar ook investeerde in overdacht. Hij stond zijn opvolger met raad en daad bij. “Daarmee kreeg ik de kans geleidelijk in zo’n functie te groeien. Op afstand lijkt besturen vanzelfsprekend, maar dingen gaan niet vanzelf. Ik heb echt moeten leren hoe processen verlopen. Natuurlijk neem je ervaring mee, vanuit je werk en in mijn geval ook vanuit andere bestuursfuncties zoals bij Veilig Verkeer Nederland. Maar alsnog: elk bestuur is anders. Wij hebben een klein maar effectief team.”
David groeide dus geleidelijk in zijn functie en sprak veel met zijn voorganger. “We weten beiden dat we op een andere manier werken. Ik ben creatief, in mijn hoofd zitten genoeg ideeën, bijvoorbeeld voor het werven van nieuwe leden. Laat die kennis maken met de vereniging door ze gratis mee te nemen in de bus, als ze nooit eerder zijn mee geweest. Investeren om iets te bereiken noem ik dat. Toch ontstaat daar discussie over, want het zou bestaande leden tekort doen. Discussies zijn prima, maar ze moeten niet tot onenigheid leiden. Buiten dat; het werk moet worden gedaan en ieder doet het op zijn manier. Die ruimte is heel belangrijk.”
Tijd kost voorzitterschap. Hoeveel uur? “Dat verschilt. Mijn werk is seizoensgebonden, de drukste periode waar alles samenkomt is van april tot de zomervakantie. De ene week ben ik twee uur met bestuurswerk bezig, maar er zijn ook weken van zes uur. Je moet oppassen dat je jezelf niet verliest in taken. Ik probeer te prioriteren, te focussen op wat nú moet. Ik leg mezelf deadlines op. Dat is noodzakelijk omdat ik ook een baan én andere vrijwilligerstaken heb. Door te combineren hoef ik niet altijd al mijn vrije tijd op te offeren, ik probeer balans te houden. Mijn werkgever weet wat ik doe en werkt daaraan mee. Wat ik niet heb is een vriendin, ik kan mijn tijd dus indelen zonder daarmee iemand tekort te doen.”
Wat voorzitterswerk ook oplevert is ervaring. “Zoals in lastige discussies waarbij je onderling tot een deal moet komen waarmee iedereen tevreden is. Ik leer veel van bestuurswerk, ook in loslaten, mijn mening bijstellen.” David is een positieve voorzitter met soms meer ambitie dan past binnen de vereniging. Wat niet meehelpt is dat de gemiddelde leeftijd van leden relatief hoog is. “Leden na 1980 geboren zijn op één hand te tellen. Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoelang deze vereniging nog bestaat. Voor mij is het glas altijd halfvol, gelukkig. Nieuwe bestuursleden zijn altijd welkom en het hoeven niet perse jongeren te zijn. Het mag een jongere generatie zijn, nog-niet-gepensioneerden. Maar zij zijn meestal druk met werk en gezin. Ze zien zo’n functie vaak niet zitten of kunnen deze lastig combineren met andere taken. Ambitie hebben is één maar of het past en uitvoerbaar is omdat het ook iets extra’s van je vraagt is een ander.”
